„Seksualne neurozy naszych rodziców” Lukasa Bärfussa* i „Otchłań” Jennifer Haley** to dwa współczesne dramaty grane w łódzkim Teatrze im. Jaracza. Obejrzane wieczór po wieczorze ujawniają punkty zapalne w świadomości człowieka XXI wieku.
5 września 2018 Synagogę im. Nożyków w Warszawie wypełnił tłum widzów, dźwięk wiolonczeli i słowa Icchaka Kacenelsona. Wybrzmiały one donośnie, przejmująco i groźnie dzięki Andrzejowi Sewerynowi i aktorom Teatru Żydowskiego.
W tym roku szansę, by swoim teatralnym głosem włączyć się w opowieść o Powstaniu Warszawskim dostała Natalia Korczakowska. Jednak „Ajas Maszyna” mógłby zostać zagrany w dowolnym momencie sezonu teatralnego i niekoniecznie w Sali pod Liberatorem.
Tip tip tap Tip tip tap Idzie sobie mały krab iiiii cap! Takie słodkie rymowanki usłyszcie tylko w teatrze dla najnajów! Warszawski Teatr Małego Widza przygotował nową propozycję dla maluszków wieku 8 – 18 miesięcy! To „Ocean snów”. Podwodną jednoosobową orkiestrą dyryguje Iza Lamik, a roztańczoną i rozśpiewaną syreną jest Małgorzata Kowalska.
Rytuał, ofiara, miłość, pożądanie. To tematy, które ciasno obudowują temat wiary w spektaklu duetu PiK, ale jest to wiara destrukcyjna, na wzór paranoi ukazanej przez Arthura Millera w „Czarownicach z Salem”. Refren wypowiadany w finale spektaklu wyraźnie przywodzi na myśl ten dramat: „Watahy siła / zawsze jest i była / jeden wilk nic nie znaczy”.
Kanoniczna Bromba, „wybitna specjalistka od mierzenia i warzenia”, podbiła moje serce! Ja też uważam, że najpiękniejszy ze światów to taki, w którym wszystko jest poukładane na swoim miejscu i w kancik!
Nie tylko teatrem człowiek żyje. W przerwie między spektaklami Teatru Pleciuga, „Kim jestem?”, a Teatru Współczesnego, „Bzik. Ostatnia minuta” udało mi się odwiedzić Muzeum Narodowe w Szczecinie. Odebrałam tam lekcję, jak zmagać się ze światem za pomocą… masek! Niezbyt daleko od teatru udało mi się zbiec!
Babcia potrafi unieszkodliwić przeciwnika przy pomocy patelni i naleśnika z serem. Babcia siedzi w wigwamie i ma ksywkę „Rudy mors”. Babcia opowiada najwspanialsze historie.
Drewniane lalki, w których kryje się zarazem prostota i finezja. „Nie wierzę w śmierć” wg tekstu o. Wacława Oszajcy z gdańskiego Teatru Miniatura to jeden z najpiękniejszych spektakli, jakie widziałam. Przejmujący poprzez ostateczność spraw, o których opowiada, niosący nadzieję dzięki przekonaniu o tym, że Miłość jest nieśmiertelna.
Sztuka, która zaczyna się od słów: ała ten dzieciak rzucił we mnie gumą do żucia jest jak dobrze zarzucona wędka. Na haczyk łapie się z miejsca cała widownia Wrocławskiego Teatru Lalek.