Nie tylko teatrem człowiek żyje. W przerwie między spektaklami Teatru Pleciuga, „Kim jestem?”, a Teatru Współczesnego, „Bzik. Ostatnia minuta” udało mi się odwiedzić Muzeum Narodowe w Szczecinie. Odebrałam tam lekcję, jak zmagać się ze światem za pomocą… masek! Niezbyt daleko od teatru udało mi się zbiec!
Babcia potrafi unieszkodliwić przeciwnika przy pomocy patelni i naleśnika z serem. Babcia siedzi w wigwamie i ma ksywkę „Rudy mors”. Babcia opowiada najwspanialsze historie.
Drewniane lalki, w których kryje się zarazem prostota i finezja. „Nie wierzę w śmierć” wg tekstu o. Wacława Oszajcy z gdańskiego Teatru Miniatura to jeden z najpiękniejszych spektakli, jakie widziałam. Przejmujący poprzez ostateczność spraw, o których opowiada, niosący nadzieję dzięki przekonaniu o tym, że Miłość jest nieśmiertelna.
Sztuka, która zaczyna się od słów: ała ten dzieciak rzucił we mnie gumą do żucia jest jak dobrze zarzucona wędka. Na haczyk łapie się z miejsca cała widownia Wrocławskiego Teatru Lalek.
Scenariusz Martyny Lechman, oparty na reportażu Marty Abramowicz „Zakonnice odchodzą po cichu” jest złożony z wypowiedzi na temat wiary i powołania zakonnego. To ważny i oryginalny głos we współczesnym polskim teatrze.
Dyrektorzy i reżyserzy, wsiadajcie do pierwszego TLK albo nawet EIC Premium, aby obejrzeć „Fazę Delta”! Młoda kadra czeka!
Motyla opowieść Julii Kijowskiej jest wspaniała. Aby być precyzyjnym, należy powiedzieć, że bohaterem spektaklu „Spowiedź motyla” w warszawskim Teatrze Ateneum jest czternastoletni Hersz Goldszmit. W ten sposób: „Motylem jestem” – przedstawia się w swoim młodzieńczym pamiętniku Janusz Korczak.
W Teatrze Rozrywki w Chorzowie Elżbieta Okupska zdaje najtrudniejszy dla każdego aktora egzamin. Mierzy się z monodramem. „Mariacką 5” napisał z myślą o niej i wyreżyserował z myślą o śląskiej publiczności Lech Majewski. Powstał bardzo gryfny spektakl!
Żeby nie chodzić do szkoły. Żeby każdy miał Xboxa i codziennie na nim grał. Żeby mieć prywatnego konia. Żeby nie trzeba było tak dużo jeść zdrowego. Żeby w ogóle nie czytać.
Selma tworzy obrazy, które są wyświetlane na pokazach VIP. W wyobraźni każdego czytelnika z osobna. Wiktor potrzebuje operatora swoich obrazów. A Tora sama jest jak obraz. Obraz niespełnionych pragnień Selmy. Obraz młodości i buntu.