W centrum Madrytu znajduje się dzielnica Las Letras, w XVI i XVII wieku enklawa literatów. Zamieszkiwały ją najznakomitsze pióra Złotego Wieku: Miguel de Cervantes, Francisco de Quevedo, Luis de Góngora i bohater tego wpisu – Lope de Vega.
Radosny tętent (a raczej galop!) 36. Festiwalu Szkół Teatralnych rozbrzmiewał przez kilka majowych dni na Kopernika, Zachodniej, Targowej. W całej Łodzi można było zobaczyć grupki obiektów zidentyfikowanych jako tegoroczni dyplomanci wydziałów aktorskich z plakietką na szyi i czarno-żółtą torbą na ramieniu. Hasło tegorocznej edycji głosiło: „RÓBMY SCENY!” – jako rzecze Rzecznik!
Rytuał, ofiara, miłość, pożądanie. To tematy, które ciasno obudowują temat wiary w spektaklu duetu PiK, ale jest to wiara destrukcyjna, na wzór paranoi ukazanej przez Arthura Millera w „Czarownicach z Salem”. Refren wypowiadany w finale spektaklu wyraźnie przywodzi na myśl ten dramat: „Watahy siła / zawsze jest i była / jeden wilk nic nie znaczy”.
Kanoniczna Bromba, „wybitna specjalistka od mierzenia i warzenia”, podbiła moje serce! Ja też uważam, że najpiękniejszy ze światów to taki, w którym wszystko jest poukładane na swoim miejscu i w kancik!
Nie tylko teatrem człowiek żyje. W przerwie między spektaklami Teatru Pleciuga, „Kim jestem?”, a Teatru Współczesnego, „Bzik. Ostatnia minuta” udało mi się odwiedzić Muzeum Narodowe w Szczecinie. Odebrałam tam lekcję, jak zmagać się ze światem za pomocą… masek! Niezbyt daleko od teatru udało mi się zbiec!
Babcia potrafi unieszkodliwić przeciwnika przy pomocy patelni i naleśnika z serem. Babcia siedzi w wigwamie i ma ksywkę „Rudy mors”. Babcia opowiada najwspanialsze historie.
Drewniane lalki, w których kryje się zarazem prostota i finezja. „Nie wierzę w śmierć” wg tekstu o. Wacława Oszajcy z gdańskiego Teatru Miniatura to jeden z najpiękniejszych spektakli, jakie widziałam. Przejmujący poprzez ostateczność spraw, o których opowiada, niosący nadzieję dzięki przekonaniu o tym, że Miłość jest nieśmiertelna.
Sztuka, która zaczyna się od słów: ała ten dzieciak rzucił we mnie gumą do żucia jest jak dobrze zarzucona wędka. Na haczyk łapie się z miejsca cała widownia Wrocławskiego Teatru Lalek.
Scenariusz Martyny Lechman, oparty na reportażu Marty Abramowicz „Zakonnice odchodzą po cichu” jest złożony z wypowiedzi na temat wiary i powołania zakonnego. To ważny i oryginalny głos we współczesnym polskim teatrze.
Dyrektorzy i reżyserzy, wsiadajcie do pierwszego TLK albo nawet EIC Premium, aby obejrzeć „Fazę Delta”! Młoda kadra czeka!