„Seksualne neurozy naszych rodziców” Lukasa Bärfussa* i „Otchłań” Jennifer Haley** to dwa współczesne dramaty grane w łódzkim Teatrze im. Jaracza. Obejrzane wieczór po wieczorze ujawniają punkty zapalne w świadomości człowieka XXI wieku.
5 września 2018 Synagogę im. Nożyków w Warszawie wypełnił tłum widzów, dźwięk wiolonczeli i słowa Icchaka Kacenelsona. Wybrzmiały one donośnie, przejmująco i groźnie dzięki Andrzejowi Sewerynowi i aktorom Teatru Żydowskiego.
Walizka i Holokaust to temat nienowy. Myśl polskiego widza pobiegnie z pewnością ku Walizce Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk. Materią tego dramatu, podobnie jak w przypadku Walizki Hany Emila Shera, jest historia prawdziwa, która rozpoczęła się lub może słuszniej byłoby powiedzieć – zakończyła, w Muzeum Auschwitz-Birkenau.
W tym roku szansę, by swoim teatralnym głosem włączyć się w opowieść o Powstaniu Warszawskim dostała Natalia Korczakowska. Jednak „Ajas Maszyna” mógłby zostać zagrany w dowolnym momencie sezonu teatralnego i niekoniecznie w Sali pod Liberatorem.
„Plastiki” i „Pijani”. Jakkolwiek to brzmi, są to moi faworyci wybrani z tegorocznych propozycji Letniego Przeglądu Teatru Dramatycznego w Warszawie. Pierwszą sztukę napisał Marius von Mayenburg*, drugą – Iwan Wyrypajew**.
Tip tip tap Tip tip tap Idzie sobie mały krab iiiii cap! Takie słodkie rymowanki usłyszcie tylko w teatrze dla najnajów! Warszawski Teatr Małego Widza przygotował nową propozycję dla maluszków wieku 8 – 18 miesięcy! To „Ocean snów”. Podwodną jednoosobową orkiestrą dyryguje Iza Lamik, a roztańczoną i rozśpiewaną syreną jest Małgorzata Kowalska.
W centrum Madrytu znajduje się dzielnica Las Letras, w XVI i XVII wieku enklawa literatów. Zamieszkiwały ją najznakomitsze pióra Złotego Wieku: Miguel de Cervantes, Francisco de Quevedo, Luis de Góngora i bohater tego wpisu – Lope de Vega.
Radosny tętent (a raczej galop!) 36. Festiwalu Szkół Teatralnych rozbrzmiewał przez kilka majowych dni na Kopernika, Zachodniej, Targowej. W całej Łodzi można było zobaczyć grupki obiektów zidentyfikowanych jako tegoroczni dyplomanci wydziałów aktorskich z plakietką na szyi i czarno-żółtą torbą na ramieniu. Hasło tegorocznej edycji głosiło: „RÓBMY SCENY!” – jako rzecze Rzecznik!
Rytuał, ofiara, miłość, pożądanie. To tematy, które ciasno obudowują temat wiary w spektaklu duetu PiK, ale jest to wiara destrukcyjna, na wzór paranoi ukazanej przez Arthura Millera w „Czarownicach z Salem”. Refren wypowiadany w finale spektaklu wyraźnie przywodzi na myśl ten dramat: „Watahy siła / zawsze jest i była / jeden wilk nic nie znaczy”.
Kanoniczna Bromba, „wybitna specjalistka od mierzenia i warzenia”, podbiła moje serce! Ja też uważam, że najpiękniejszy ze światów to taki, w którym wszystko jest poukładane na swoim miejscu i w kancik!